In dit nieuwe jaar vond ik een herinnering terug uit mijn periode waarin ik zelf het syndroom dementie had. Een bijzondere ervaring.
Vorige week was ik met een dierbare vriendin in de sauna in Den Bosch. Deze sauna heeft een stortdouche die ik nooit ergens anders zag. Een mega stortdouche. Het begint met koude nevel en gaat over in druppels en stevige stralen. Het onweert erbij. Het eindigt met een waterval waarbij maar liefs 1000 liter koud water over je uitstort.
De herinnering van jaren geleden kwam beetje voor beetje op. Eerst in een gevoel zonder woorden en zonder duiding. Toen werd beetje bij beetje concreter. Ik was er in 2011 met een andere vriendin; Brigit in mijn boek ‘Ontwarren’.
Ineens zag en vooral voelde ik ons weer met zijn 2-en onder de stortdouche staan. Ik hield met beide handen stevig haar handen vast. De kou, de snelheid van de enorme hoeveelheid water overweldigde in een intensiteit die bijna niet te verdragen was. Ik kon nauwelijks bevatten wat er gebeurde en wankelde op mijn benen. De geweldige boost erna was de beloning. Ik voelde het tintelen in alle haarvaten.
Dat wilde ik weer.
Zo stapte ik aan het einde van de avond eronder. Ik zette me schrap op het rooster om de hoeveelheid water aan te kunnen. De nevel koelde mijn huid, ik verwelkomde de druppels en toen viel er een bak water. Dit is de opwarmer dacht ik. Ik bleef staan met mijn ogen dicht en zette me schrap. Het enige wat er gebeurde was dat het wat nadruppelde. Ik opende mijn ogen en keek in de nieuwsgierige ogen van een vrouw die op haar beurt wachtte.
‘Dit was het’ drong tot me door.
Dat was het. Even was ik weer dichtbij de tijd van toen en het intense beleven. Met een goed functionerend ratio valt dat niet meer te evenaren. Het zijn die momenten dat ik heimwee kan hebben naar toen.
Dementie. Er gaat ook iets vooruit.