‘Hallo Karin, ik ben Mieke en heb je boek Ontwarren in één ruk uitgelezen. Ongelooflijk ik ben confuus!!! De Karin uit jouw boek ben jij dat?’
‘Ja dat ben ik, het is mij overkomen’, antwoord ik in de app.
‘Zou ik je eens mogen bellen?’
We spreken elkaar een week later.
‘Dit is gewoonlijk helemaal niets voor mij. Maar ik moest je gewoon spreken’, begint ze ons gesprek. Mieke, komt uit het boekenvak en is nu vrijwilligster in een hospice. Ze was bij haar nicht. ‘Wij kijken altijd in elkaars boekenkast. Toen zag ik jouw boek liggen.’ Haar nicht was het boek aangeraden door een vriendin.
Ik glimlach. Ze is verwonderd omdat ze zomaar een hoofdpersonage uit een boek aan de telefoon heeft. Er volgt een vurig betoog over ‘het inkijkje’ het boek haar heeft gebracht en wat het anderen kan brengen. ‘Ontwarren’ is door haar voorgedragen in een leesclub waar zij in deelneemt.
De moeder van Mieke had ook dementie en is inmiddels overleden. ‘Het boek is bevestigend voor mij geweest. Ik herken wat je vertelt. Als ik met mijn moeder wandelde zag zij dingen die ik anders over het hoofd had gezien. Ik ben zo blij dat we haar op die momenten hebben gevolgd.’
We spreken elkaar maar liefs 1,5 uur. Over ‘Ontwarren’ en later ook over ‘het leven’. Een gesprek van hart tot hart.
Daarna zit ik minutenlang stil achter mijn pc. Ik voel het vuur en de motivatie oplaaien om het pad met mijn boek onder de arm te vervolgen.
‘Over het hoofd gezien…’
‘Door het hoofd zien’ zou een betere beschrijving zijn.
In het kijken naar dementie wordt er maatschappelijk zoveel waarde aan ons denken gehecht dat de media bijna alleen nog maar dramatische koppen over dementie kan produceren.
‘Door het hart zien.’ Dank je wel Mieke. Het heeft me nieuwe moed en motivatie gegeven.
Omdat mensen met dementie een stem verdienen!