ALZHEIMERCAFE OOIJ E.O.
13 september
Wat een hartverwarmende middag was het gisteren in Millingen aan de Rijn. In de zaal mensen met dementie of MCI, partners, kinderen van, professionals, vrijwilligers en andere geïnteresseerden.
Ik mocht weer een inkijkje geven in leven met een fors geheugenverlies. De rouw om verlies maar ook het genieten van wat er vooruit gaat.
Thema’s als ‘Kunnen mensen met dementie gelukkig zijn?’, ‘Geduld opbrengen als naasten’ , ‘Inzicht van mensen met dementie zelf’. ‘Het wel of niet kunnen verdragen van naasten en mensen met dementie zelf’, ‘Meer zijn dan iemand met dementie.’
Hier samen met Alphons op de foto die op voor mij indrukwekkende en onvergetelijke wijze zijn eigen ervaring deelde.
Waar ik op een middag veel woorden en beelden gebruik om een inkijkje te geven hadden wij alleen blikken naar elkaar nodig voor een diepe verstandhouding.
Na afloop sprak ik nog met hem en zijn partner. Over de worsteling aan beide zijden. Over het effect van vertragen bijvoorbeeld en hoe dat zich niet verhoudt tot onze haastige maatschappij. Alphons bleek in Afrika, waar ze dat goed kunnen, zoveel beter tot zijn recht te komen.
Zijn partner deelde deze mooie Afrikaanse spreuk:
Buhoro, buhoro ngo urgwendo.
Langzaam, langzaam zo gaat de weg.
Of je nu rent of rustig loopt; onze weg blijft hetzelfde.